Bu film, Paul Morrissey, Andy Warhol ve Joe Dallessandro arasındaki uzun süren bir işbirliğinin ilk meyvesi olduğu için, büyük ölçüde kendi aralarında eğlenmek amacıyla yapıldığı çok açık. Senaryo oldukça gevşek, diyaloglar çok açıkça doğaçlama gibi görünüyor, hatta belki de hiç senaryo olmadığı, sadece tematik kavramlar olduğu şüphesi bile uyandırıyor: fuhuş, bağımlılık ve yoksulluk (bunların hepsi sonraki Trash ve Heat filmlerinde de devam ediyor gibi görünüyor).
Joe Dallessandro, başka bağımlıların (sadece uyuşturucu bağımlıları değil) aç kalmış gözlerinin önünde utanmaksızın muhteşem vücudunu ortaya koyuyor.
Tüm film amatör gibi görünse de, özellikle parktaki diğer jigoloların olduğu sahne, bir belgesel projesi gibi çok etkileyici.
Bunu tek başına izlemeyi önermem, ancak üçlemenin (Flesh, Heat ve Trash) bir arada izlenmesi çok aydınlatıcı olacaktır.
