bazen dünyanın en güzel hissi, bazense gitmediğin hâlde bildiğin cehennemin biricik döşeğidir.
yalnızlık, kulağındaki müzik, okuduğun yazı ya da sevdiğin bir şeyi yaparken bile sana kafanın içindekileri dinletendir.
yalnızlık, evde sen uyurken televizyonun sesini açmandır. sırf "ulan şefkat göremiyorum, bari yalnızlığım duvarlar arasında beni tokatlamasın" diye düşünmendir.
yalnızlık, ruhuna ilmek ilmek batandır.
yalnızlık, eğer doğru zamandaysa ise sana birçok müziğin, tiyatronun, filmin, ülkenin, diyarın, sevişmelerin veremediği huzuru verendir.
yalnızlık, hem seni sen yapan, hem de seni sen yapmaktan alıkoyan bir paradoksun kendisidir.
