Kapına kurye gelir, yapacağını yaparsın.
Gittiğin mekanda sana bakacak garson bellidir, masana o bakacaktır, hiç beklenmeden ve kalbinden düşeni hemen kimseye belli etmeden sokuşturursun.
Bir de mekan bahşişi vardır ki, bu, oradaki tüm emekçileri kapsayan bir bahşiştir ve tabii ki meblağ olarak daha yüksek olmalıdır, ki, dişe değsin.
ilk gittiğim yerde mekan bahşişi için hayatta masaya hesap istemem. Hesabı kasada öder ve, "burada kaç kişi çalışıyor?" diye sorarım. O bahşişten hiç masama uğramamış kişi de nasiplenmeli, mutfakçı da. Bu bir teşekkürdür.
Derim bu da herkese lütfen. Anlarlar ve onu inanıyorum ki bölüştürürler. Bunlar beni bir kere belledi mi, ben artık rahatlarım. Hesabı lütfen masaya isterim. Kutuya veye kitapçık menü arasına koyacağımı kor, tekrar gelip alana "burası tamam" derim. Bu, üstünü getirme demektir. Hesabı alan da bilir, onu böler.
Ama herkes farklı emmi. Bana neden bu kadar bahşiş veriyorsun, olmaz, derler. Ben de vermeyene kızarım yakınımsa. Üzülürüm de.
