şiir, kaynağı allah'ın sanatında bulunan bir marifettir ve şairin ilâhî bir yardıma mazhar olmaksızın şiir söylemeye gücü yetmez.
bununla beraber şiir, peygamberler için değil, dünya insanlarına mahsus bir sanattır; çünkü, biz eksiklerin süsüdür...
tabiat rüzgarının önüne katılarak çocukluk denizinden idrak ve his âlemlerine ulaşan şair, şiir cennetlerine, yaratılışındaki istidattan izin alarak girer ve cennet güzellerini andıran güzeller karşısında önce gönül yakıcı şiirler söyler; hatta bu söyleyişleriyle şöhret bile kazanır.
fakat bütün bu heves çağlarının şiirini, giderek ilim cevherleriyle süslemek ve bütünlemek lazımdır; zira, ilimsiz şiir, temelsiz duvar gibi olur ve temelsiz duvar da son derece itibarsızdır.
şair sanatında ilerledikçe, ilimsiz şiirden ruhsuz bir ceset gibi tiksinir...
bu sebeble, şairin gerçek şiirini söyleyecek seviyeye varması için, aklî ve naklî bütün bilgileri öğrenmesi icab eder.
şiiri ilimle birleştirerek ilmin ve sanatın yücelerine ulaşan şair, birde bakar ki, hakiki şiir yine aşk duygularını, fakat bu sefer olgun ve hakîm bir ruhun ürperişleri hâlinde terennüm eden şiirdir...
salih mirzabeyoğlu - şiir ve sanat hikemiyatı sf:234
