karşılıksız tek sevginin anne-baba sevgisi olduğu ya da bizi tüm hatalarımızla sevip kabul eden her durumda ve şartta yanımızda olacak kişilerin aile fertlerimiz olduğu söylenir. külliyen yalan.
Onlar, onlara uyumlanabildiğimiz onları bir eş bir evlat olarak tatmin edebildiğimiz ölçüde bize fedakarlık yapmaya hazırdırlar. ve hatta size sevgileri bile sizin evlatlık başarısına bağlıdır.
aile (anne, baba, kardeş, gözlemlerime göre eş de) senin en gerçek varlığını yok sayan, seni kendine ve topluma uymaya zorlayan, ve de senin onlarla uyuşmayan hallerini asla kabul etmeyendir.
Ve biz ne trajikomiktir ki en büyük rolü dışarda bizi tanımayan insanlara değil; hep ailemize keseriz. Sözüm ona bize en yakın- hayatımızın bir kısmını geçirdiğimiz/bir kısmını geçireceğimiz- kişilerin yanında asla özümüzle var olamayız.
Anne, baba, kardeşe göre hep kabul görme ve uyumlanma çabasını partnerlerimiz izler.
Ne acıdır ki insan yine yanında kendisi olarak var olamadığı birini kendine partner seçer. Ve bu değirmen hepimizi öğütür.
