80: li yılları düşünüyorum. son 7 senesine yetiştim ama o zaman her şey daha renkli ve huzurluydu. hayatımızda zaten gelecek kaygısı, güzel kadın tribi falan da yoktu. komşular birbirine rahatça gelir, kalırdı.
artık 40 yaşındayım. insanlara güvenim azaldı, azalmaya devam ediyor. kadınlara haklı olarak öfkeliyim. depresyon ve okb yaşıyorum. komşularımı tanımıyorum. içimden uzaklara gitme isteği daha çok geliyor.
çocukluk ve ilk gençliğimde kalmak isterdim. o zaman kesinlikle daha mutlu olurdum. öncelikle annem hayatta olurdu.
haklı bir sözdür.hemen hemen her insan için böyledir hatta.
