Loreen-sober dinlediğimde esasında bir yerden ziyade tek başına yağmur yağarken veya hava kapalıyken yaptığım yürüyüşlerim aklıma geliyor. Ya da evin içinde, yatağımda depresyonun bilmem kaçıncı haftası. Nevresimim mavi. Saçlarım yağlı.
Komodin de abur cubur poşeti dolu.
Biliyor musun şuanda çok iyi sayılmam. Aslında böyle demek doğru değil. Ama alıştığım şekilde konuşmak istedim. Belki hata. Neyse. Ama hayalini kurmaya bile korktuğum şeyler yaşıyorum. Puzzle in büyük parçalarını topladım. Anlatsam kıskanır bazıları. Öyle şanslıyım ki. Yarışmada Üçüncü olup
Birinci olmuş gibi sevinen çocuğu bilir misin? Ben birinci olsam bile üzülen çocuğum sanırım. Hiçbir şey beni mutlu etmiyor. Etse bile 5 gün. Her zaman birinin elini uzatmasini bekliyorum. Her gün başka bir ele ihtiyacım var. Her gün başka bir yardıma. Sorularım bitmiyor. Ya da ben kendi kafamda oluşturuyorum. Yoksa boşluk beni çok korkutuyor. Çünkü o zaman mutlu olmamam için bir sebep kalmıyor.
