Filmin sonuna kadar hiçbir şey anlayamadığım için kendimi sorgulattı. Genelde bir film izlemeye başlayacaksam ufak bir kesitini izler merak eder çat diye açarım türüne konusuna bakmadan. Gece tek başıma ilk yarım saatten sonra acaba bu bi korku filmi mi diye baktım öyleymiş, ders oldu.
Tek pişmanlığım sesini kısarak izlemem, onun dışında yönetmenin ellerinden öpüyorum.
--spoiler--
Requiem for a dream filmini izlediyseniz, benzer şekilde rahatsızlık edici, şeytanın avukatı filmindeki şeytan insan tanrı üçgeninin işlenişiyle benzer senaryoya sahip.
Başta yaşananların filmdeki yazarın kurgusu olabilir mi dedim, kadının şizofreni olabileceğini düşündüm. Evet hiçbiri değil.
Final sahnesi en vurucu an'dı. O dakikaya kadar eve doluşan insanlar, Çok yoğun bir kaosun ortasında önce kendini sonra bebeğini korumaya çalışan, kocasını çok seven bir kadın. Diğer taraftan sanatkâr, ilham bekleyen, eşinden tatmin olmayan, kendisine hayranlık duyulmasını isteyen bir adam.
Bunların hepsi birer metafor, filmin her sahnesinde, her diyalogta tanrı ve insanı işleyen olaylar ve konuşmalar yer alıyor.
Gariptir, filmde hiçkimsenin ismi geçmiyor, kimse kimseye ismiyle seslenmiyor.
Çoğu eleştiride bu metaforlar seyircinin gözüne sokulmuş deniyor, ben son dakikaya kadar hiçbir şey anlamayarak entelektüel birikimimle gurur duydum.
--spoiler--
