heyecanla kurduğunuz evin başınıza yıkıldığını gördüğünüz an, içinizde kocaman bir acı kalıyor. bu yüzden kimse kimsenin kalbine ev kurmasın... herkesin evi kendi kalbinde olsun. çünkü siz o evin temellerini ne kadar sağlam da yapsanız karşınızdakinin bir sözü, belki umursamadan yaptığı bir davranışıyla bile yıkılabiliyor. sonra yıkıntıların arasında acı ile sıkışıp kalıyorsunuz .ne hareket edebiliyor, ne de kalbinize batan taşlardan nefes alabiliyorsunuz...
