ölüyor insan, insanlar ölürken. ağlıyorsun, çaresizliğine. ağlıyorsun dünyaya, giderek daha da dolanan örümcek ağlarıyla örülmüş hayata. konuşuyorum, ah dinleyen var mı? insanlık nerdesin diyorum, kendi sesimin aksini bile duymuyorum, öylesine boşluk. gitmiş insanlar, kaçmış, kaçırılmış, yoldan dönmüş, belki hiç yürümemiş. onbinlerce yıldır yaşayan, nerdesin? ateşi bulan seni yakmış, yazıyı bulan seni unutmuş, sen vurulmuşsun, ıslanmışsın, yorulamamışsın bile, her seferinde kandırılmışsın. ilerleyememişsin ki sayende başlayan bilim ile. yürüdüğünü sanarken koşu bandı koymuşlar fark ettirmeden. bi azınlık olmuş her daim seni gören, dinleyen, iyileştiren, söz söylemene izin veren, büyüten. ama onlar seni duymuş sen onları ve onlar vurulmuş, sen yaralı. elinden tutsam yürür müsün, yürür müyüz?
hava kurşun gibi ağır ve ben, biz yanmaya hazır. kimin için-sen-ya biz gidince-yenilerini bulabilir misin kendine.
güz sancısı yeniden sancıttı. ama delikleri vardı, siyah. ne aşk tamdı, ne vakalar. olsun bildiğimizden, görmedik.
