Cuma günü iş çıkışı eve dönerken yol üzeri ne kadar fırın varsa; hepsinin önünde bir kuyruk... Neymiş; sıcak pide alacaklarmış. Bizim millet böyledir arkadaş. Kuyruğa girmeye pek meraklıyız. 90'lı yıllarda da insanlar kuyruklarda çile çektiler tabiki. Herif cahil, okumamış; sıra kendine gelince meramını bile anlatmaktan aciz. Yetkili makama koydukları dürzü havadan uçmadı ya, o da bu milletin içinden çıkan birisi olduğu için karşısındaki hizmet bekleyen insanı uğraştırmış, başından savmış. Ben 81 doğumluyum ve bu söylediklerimi çocuk aklımla gördüm. 2000'ler internet ve yayıncılık sayesinde bu cahil tabakanın nispeten gözünün açıldığı yıllar oldu. Şimdi hastanede sıra beklemiyor, internete girip randevusunu alıp sırayı sanal olarak bekliyor, hepsi bu. Bunun yanında ön yargılarımızdan sıyrılabilmiş değiliz. Tayyip'ten önce beden işçisi bir çalışan ev de aldı, paraya da kavuştu. 90'larda çevremdeki tüm akrabalarım bunu başardı. Ben şimdi ön lisans mezunu ve tekniker olarak onların paraya kavuştuğu yaşa erişmeme rağmen, ortada ne mal var ne de mülk. Kıçıma donu zor alıyorum. Eminim ki benim jenerasyonumdaki herkes bu vaziyette. Yalan dolan bilmiyor ve diliniz çok pütürlü olduğu için yalayamıyor, torpil beceremiyorsanız; hepimiz aynı durumdayız. iddia ediyorum: Eğer elimizden şu kredi kartı denen zıkkımı alsınlar; ülkede iktidar bi' saniye yaşayamaz. Kredi kartları hem felaketimiz hem can simidimiz. Eski Türkiye! denilen zamanlarda parayı peşin bastırıp ev alınıyordu. Şimdi çıkıp Yeni Türkiye! denilen bu zamanda kredisiz ev alacak olan babayiğit çıksın bakalım! Şehriyardan ev alacak pan okçu oğul değilseniz, bu imkansız gibi bir şey. Dininize imanınıza söyleyiverin! Bet bereket var mı? Var diyorsanız; söz, oyum Tayyip'e. Hem vallahi hem billahi! Hodri meydan!
