dokunduğu her yeri güzel ederdi ya, hani bu masalların güzel biten sonları? bir varmış diye başlayıp da, bir yokmuşla biten sonlarla bezeli hayat denilen teranenin tahtarevalli dengesizliği nedir böyle?
sormaz mı onca düzen içinde insan dahi olamayan düzenek, nerede senin adaletli ellerin diye?
bir dokun, bin ah işit yalanını da kesin keskin zekası atmıştır ortamıza, tam ayrık noktamıza.
kan kusmak boşuna değil.
kızılcık şerbeti de içmedim üstelik! yalanlara aldanışlarımın hasat zamanı çoktan geçti. artık biçilen salt yalan olan avunmaca.
"yumuşaktı, şefkat ve bağışla(n)mak akardı uhrevi ellerden" demesin kimse. etraf kan kokmakta. günahlık her yerde yataklık yapmakta kancık bir orospu dönekliğiyle.
öyle koruyucu ve esirgeyici de değil tanrının elleri.
yoktur kendisi, merhamet dağıtan söz ve yeminleri gibi, onlara. sığınma hakkı yoktur bir mültecinin kendi toprağında düştüğü tutsaklığa. seri katilin keza vicdanı, cennet katında affolur duasıyla.
ya da memeleri süt taşıp da, çocuğunu suda boğup bağışlanmayı bekleyen anaya.
ve, ene'l hakk!
ben yaptım her şeyi,ben bozdum tüm düzeni varsa eğer.
sığınmak boşuna bir tanrıya, ellerine uzanmak, dualarla;
tüm akışın getirdiği coşkunun ihsan edilir bağışlayıcılığı, hepsi bana, hepsi bana!
tanınan tüm şansı ya da armağanı yok etmek de var etmek gibi düşmüş adıma.
