Bu aralar çok romamtitikim. 45 gündür deprem dolayısıyle, kimseye hediye alıp takdim edemedim. Ne bir çocuğa, ne bir kadına, ne sevdiğim erkek arkadaşlarıma. Beni ben yapan şey, bu sana içimden geldi diyip, ansızın hediye vermektir.
Deprem psikolojimi çok bozup, duygusallığımı arşa çıkardı. Üstüne basılan çimen görsem üzülür hale geldim.
Yeni şiyir kitapları alasım geliyor lakin sağa sola kitap yollamaktan ciğerim soldu. Kendimize kitap alamaz olduk.
Günlerce, Füruğ Ferruhzad, arkadaş zekai özger, ümit Yaşar Oğuzcan ve Turgut Uyar okuyasım var.
Bir çiçekçi dükkanına girip, kucak dolusu çiçek alıp, yoldan gelene bu sizin diyesim var.
Hayat romantik ve duygusal hislerle güzel.
Haddizatında, gözyaşı kesesi dolu insanı sevmem. Gözyaşını akıtmalı, akıtmalı, akıtmalı.
Ben annemi özledim. Gideyim önümüzdeki aylarda.
O şimdi bülbül dağı'nda, bekler herkesi, çünkü o herkesin annesi.
