bizim sokakta palancılık yapan bir komşumuz var. palan dediğimiz ise eşeklerin sırtına yerleştirilen bir oturtmalık. şu an nesli tükenen mesleklerden biri. iyi, has, eğlenceli bir ağabey ama kendisi sıklıkla yalan söyleme gibi kötü bir huya sahipti. köylünün günler önce sipariş ettiği palanı yapmayınca yalana başvururdu. ismi de bu yüzden yalancı palancı oldu. palanı soran müşteriye söylediği yalanlar " kaynanam öldü, palanı çaldırdık, yanlış köy otobüsüne verdik vs." gibi yalanlar. yine böyle müşteriye yalan söylerken fena çuvalladığı bir diyalog :
m: benim palan ne oldu?
p: senin palanı dikemedim
m: niye?
p: kaynanam öldü
m: yahu, senin bu kaynanan kaç kere ölüyor? altı ay önce de kaynanam öldü demiştin.
p : tüh lan!! sana da mı aynı yalanı söyledik. wuhaha...
başka bir diyalogda da, müşteriye palanı köy otobüsüne verdiğini, otobüste çalındığı kıtırını atıyor. işin komik ve fıkra gibi tarafı attığı yalanı telafi etmek için palanı yapıp köy otobüsüne veriyor ve bu sefer palan, sahiden de çalınıyor.
