enkazda ölen kızının elini bırakmayan abimizden sonra, hissettiğim empati duygusunu uzun süre atamayacağım bir başka unsur oldu depremle ilgili. o babanın çaresizliğini, hissettiklerini düşünmek bile beni mahvediyor, o adamın halini düşünemiyorum. bir çocuk için baba, kurtarıcıdır, kahramandır. bir baba için, çocuğunun "baba ben galiba öleceğim" demesi nasıl kahreder insanı düşünmesi bile beni diri diri toprağa gömüyor. allah sabır versin o abimize, allah cennetinde kavuştursun.
edit: ayrıca tüm gsm şirketlerine yüklü tazminat davalarının açılması, bu şirketlerin sürüm sürüm süründürülmesi gerekiyor. istisnasız her felakette tüm iletişim kopuyor. dar günde çalışmayan operatörü ben ne yapayım? o kadar para almayı, "dağda taşta full çekiyoruz" diye artistlik yapmayı biliyorlar.
