tanrı'ya inanmanın temelinde kainattaki kusursuzlugu görmek ve bu kusursuzlugun mutlak bir yaratıcısı oldugunu düşünmekse, ona inanıyorum ama ona güvenmiyorum çelişkili olacaktır.mükemmelliğin sahibinin, yani o 'yüce', 'aşkın' varlığın tüm kainatta gösterdiği mükemmelikte oldugu gibi, yaşanan iyi ve kötü olaylarda ya da olgularda da mutlaka bir sebeb-i hikmet oldugunun unutulması 'o'na olan güveni sarsacaktır.
kötülüğün kimsenin yanına kalmayacagı, aynı şekilde iyiliklerin mutlaka mükafatlandırılacagı bir adalet anlayışına sahip yüce adalet söz konusuyken, zaten bu dünyanın da bir imtihan dünyası oldugu biliniyorken 'o'na güvenmemek, 'o' nun tam olarak anlaşılamamasından ya da 'o'nu anlayabilmek için gerekli çabanın gösterilmemesinden ileri gelmektedir.
