128 gün kaldım içerde. aklımda en çok sev vardın annem. nasıl söylerdim sana 36 yıl cezamı. düşünürken bir telefon görüşmesinde ne kaldı şurda anne 75 yaşında inşallah ellerinden öpeceğim dedim. birden sustu dondu sanki. zaman durdu. telefon kulağıma yapıştı ama ses yoktu. o an anladım... ağladım. bağırdım. duvara bir yumruk attım. bilmiyordu annem. ağzımdan kaçmıştı kelimeler. ambulans gelmiş eve annemi alıp götürmüşler, bana bildirmediler bir müddet. çıkınca öğrendim tansiyonu yğkselmiş hastanede kalmış annem. canım benim. 128. gün sarıldığımda kuş kadar kalmıştı çok zayıflamıştı. elleri titriyor nefesi titriyordu. gözlerine katarak inmişti ağlamaktan....ve bize bu acıyı yaşatan i.bekrek reisdi. beni suçsuz yere hapse atmıştı. ve gün geldi çattı. i.bekrek bana beraatimi verdi. işte o an susmadım kimse de susturamadı beni. "beratimi talep ETMiYORUM" dedim. biliyordum beraat alacağımı. ve aldım. bir kez daha anladım hak verilmezdi. hak alınırdı.
