öylesine hassas bir konuya sahip ki, filmdeki bazı hatalara içinizden kızmak geliyor ama kızamıyorsunuz. o çocukların fedekarlığı, gözlerinizi dolduruyor. ama filmde sanki onca kahramanlığa rağmen, sonunda verilen derslere rağmen bir başarısızlık havası hissettirilmesi kanıma dokundu. yanlış bir karar sonucunda onca çocuk şehit oldu gibi aktarılmış sanki; belki de öyle ama, bu acıyı hafifletmek için, ulaştırılan cephanenin faydaları, savaştan sahnelerle, birazcık umut olabilecek haberlerin gelmesiyle ilgili sahneler filme eklenebilirdi. yani uğrunda öldükleri savaş ortamı biraz daha detaylandırılmış olsaydı, salt hayatta kalma mücadelesi yansıtılmasıydı daha iyi olurdu diye düşünüyorum. genç kızın nişanlısı subayın ölümü ise eğreti durmuş. çocukların cephane taşımaya gönüllü olmalarına kadar geçen giriş bölümü ağır ama çok gerçekci karelerle sizi filme bağlıyor, sonuç bölümünde duygusallık tavan yapıyor, vay be dedirtiyor; ama gelişme bölümü dediğim gibi pek iyi kotarılmamış. bunlar sinemasal yönden eleştirilerim filmin dört dörtlük olması içindi. bu haliyle de çok güzel. o yıllara dair bu nesle ne emekler verildiğine tanık oluyorsunuz, bir de günümüzdeki ülkem insanlığına bakıp utanıyorsunuz.. sırf bunun için bile izlenmeli.
