bizler unutmaya başladık, onlar için daha yeni başlıyor acıyla ve hayatla mücadele. bazı durumlarda, geçmişimizi geride bırakmak çok zor biliyorum. anılarımız, ortaklıklarımız ve ellerimizden kayıp giden hayatlarımız.
keşke üzülmekten ve sözde birkaç yardımın ötesinde, elimizden daha fazlası gelse. elimizden alınan gücümüz, yolumuza örülen duvarlar, sindirilmişlik ve kaygı yüzünden, seyirciyiz şu olan bitene.
kalmadı tadımız tuzumuz, bundan sonra eksik hep bir yanımız.
buradan sesimizi duyurmak adına yapmaya çalıştıklarımızın, hiçbirinin yerini bulamayacağına inanmak, bize yakışmıyor. her ne kadar hakkımızı aramaya, kendimizi savunmak için bile konuşmaya korkar olsak da ‘ben hayatımın hiçbir döneminde karamsar ve umutsuz olmadım’ diyen atatürk’ün çocukları olarak, onun kemiklerini sızlatmaya hakkımız yok. neresinden tutsak elimizde kalan canım ülkem için umutsuzluğa, karanlığa kendi umudumuzla yakacağımız ışıkla aydınlık olmamız gereken bir dönemdeyiz.
artık son nokta dediğimiz noktada bile üç noktanın devamına tanık olup, hayal edemeyeceğimiz türde yanlışlıklar silsilesiyle baş başa kalmış olsak da umuda ve mucizelere sarılmaya devam.
giden canlar gelmeyecek fakat kalanlar için her şeye rağmen sapasağlam ayağa kalkmaktan başka çaremiz yok.
çünkü bizim
‘muhtaç olduğumuz kuvvet, damarımızdaki asil kanda mevcut’
