Evet binalar yıkılmış, enkaz olmayan sokak yok ama enkazların ağzı dili yok. Bir süre sonra alışıyorsun enkazlara.
Babasının kucağında ölen, babasının kucağında gömülen Elif, mezar tahtandaki kırmızı montun gözlerimin önünden gitmiyor. Soykan parkında ıslak pantolonuyla bu soğukta titreme krizine giren adam, çadırlardan gelen bebek öksürükleri, çocukların gözlerindeki korkuyu görmeye dayanamıyorum, çıldırıyor gibiyim.
Dün Adıyaman’da sülalesinden 54 kişi ölmüş birini gördüm, bakıyor ama görmüyordu, sarıldım sırtını sıvazladım beni algılayamadı bile.
Kafayı yemek üzereyim, içtiğim bir yudum suda bile acaba şu an su içemeyen birisi var mı diye düşünüp kahroluyorum, su içerken bile kendimden utanıyorum.
