Yeterince yoğun ve yorucu bir hayatım var. Bir nebzede olsa sevdiklerimle vakit geçirmek bana iyi hissettiriyor. Sadece son 2 haftadır bağıra bağıra boş bir yerde ağlamak istiyorum. Olan durumlar, onca insan, onca çocuk. Acılarını ve kaygılarını yüreğimde hissediyor en az onlar kadar acı çekiyorum. Nasıl düzelir bu kadar yara, bu psikolojik hasarlar nasıl düzelir, acaba tekrar mutlu olurlar mı? Hayatları nasıldı ve bundan sonra nasıl olacak? Diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Bundan 2 Ay öncesine kadar üzüldüğüm her şeyin ne kadar saçma ve gereksiz olduğunu fark ettim. Üzüldüğüm ve takıldığım her şeyden nefret ettim. Bencilliğime kızdım. Umarım her şey gönlümüzce olur ve bu süreci en hasarsız şekilde atlatırız.
