başlarda güzel gelen, ancak bir süre insanın "okuyorum okuyorum ne oluyor?" diyerek bıraktığı eylem. kendi acılarımız, sevinçlerimiz bize yetmiyormuş gibi bir de başkalarınınkini okuyoruz, yaşıyoruz. belki de insanlar sırf bu yüzden kitap okuyor; kendi acılarından, dertlerinden uzaklaşmak için. ben de ilk zamanlarda böyleydim. bir kitabı, özellikle de güzel bir kitabı okurken kendimi kaybediyordum. ama gerçek dünyayla da yüzleşmek gerek sanırım. tadında bırakmak gerek. ama dostoyevski kitapları okunabilir hâlâ
