Bu Çinli gruba ben mihmandarlık yaptım. Olay gerçek. Ancak şöyle ki;
Nasıl tarif etsem yabancıların bizim gibi bir yardımseverlik duygusu yok, yani biz mesela ihtiyacımız olan bir şeyi dahi ihtiyacı olan bir başkasına düşünmeden verebiliriz. Enkaz çalışmaları esnasında bu Çinli grup biraz da yabancı olduklarından dil bilmediklerinden filan gerek halk olsun gerek diğer kamu görevlileri olsun el üstünde tutuluyordu.
En ufak bi molada çay ikram ediliyordu mesela, aç olup olmadıklarına bakılmaksızın tabiri caizse zorla ağızlarına ekmek sokuluyordu. Gece çalışırken üşümesinler diye omuzlarına battaniye örtülüyordu. Herkes büyük ilgi alaka gösteriyordu. Bişey istesinler de verek diye ağızlarının içime bakıyordu herkes.
Bunun da etkisi var sanırım. Adamlar anlayamıyordu bu yardımseverliği. Çok etkilendiler. Ne bilem Çinli sonuçta belki bunlara anası babası bile sarılmamıştır ömründe, ama abartmıyorum hiç sarılmamışsa Malatya’nın yarısı bunlara bi candan cigerden sarılmıştır. E adam n’apsın ömründe böyle bi saygı sevgi görmemiş ki, etkilendi tabe!
