divan edbiyatında "aşık" olmanın temelinde yatan düşüncedir. acının fazlalığı, derdin ilerlemesi aşkının çokluğunun simgesi olur ve zamanla bundan zevk almaya başlar aşık. ne kadar acı çeker, gözyaşı dökerse o kadar yakın olur sevgiliye ve o kadar derman bulur yaralarına.
Yarab bela-yı aşk ile kıl aşina beni
Bir dem belayı aşkdan etme cüda beni
Aşk derdinden olur aşık mizacı müstakim
Aşıkın derdine derman etseler bimar olur.
(bkz: fuzuli)
