bu ülkede doktorundan mühendisine, mimarından esnafına her meslek grubunun din hakkında konuşma, dini konularda atıp tutma, asıp kesme, yazıp çizme hak ve özgürlüklerinin olması ancak din adamlarının böyle bir hak ve özgürlüklerinin olmaması, diyanet mensuplarının, imamların, hocaların, cami görevlilerinin dini konularla ilgili konuştuklarında, görüş bildirdiklerinde, sosyal medya hesaplarından paylaşımda bulunduklarında küfür yemeleri, hakarete uğramaları, sosyal medyada linç edilmeleri beni oldukça şaşırtıyordu: “yahu bu adamlar insanlara dinin kurallarını bildirmeyecekler de kim bildirecek” ya da “bu adamlar kürsüye, minbere çıktıkları zaman islam’ın emir ve yasaklarını, kur’an hükümlerini, dinin inceliklerini anlatmayacaklar da, yemek tarifi mi verecekler, at yarışı tüyoları mı verecekler, tatil beldelerinin doluluk oranları ve fiyatları ile ilgili rapor mu verecekler. senenin her haftası da orman haftası, trafik haftası, yerli malları haftası değil ki onlardan bahsetsinler ” gibi şeyler söylüyordum.
ancak, itiraf ediyorum ki, bu duruma artık ben de alıştım. hatta o kadar alıştım ki artık ne zaman bir din görevlisi kürsüde, minberde dinin hükümlerinden bahsetse ya da sosyal medya hesabında dini konularla ilgili bir paylaşımda bulunsa: “hocam senin başka işin yok mu? otur oturduğun yerde. ülkede bu kadar doktor, mühendis, mimar, veteriner, esnaf, insan kaynakları uzmanı, siyasetçi, gazeteci, kaynakçı, bobinajcı, sıhhi tesisatçı varken dini konularda konuşmak, yazmak, paylaşımda bulunmak sana mı kaldı?” demek geliyor içimden.
