bazen can çok yanar ama bi hınçla dolu olunca insan, en yakınlarının yanında bile ağlamaktan utanır.içinde bi kopukluk bi sızıntı olmasına rağmen güler neşe saçar etrafı bile hayrete düşürecek kadar. ama işte geceleri yalnız kaldığı zaman bütün gün içini acıtıp da düşünmeyi üzülmeyi ertelediği şeyle başbaşa kalır.o şey kafasını kurcalarken,evdekiler de duymasın diye yüzünü yastığa dayayıp ağlar yorulup da uykuya dalana kadar.
