sene 1982… üstadım’ın yanındayım…
benzerliklerimizden bahsettiği bir demde, ona çocukluğumdaki hadiseyi aktarıyorum:
“birbuçuk yaşımdayken öldü diye benim mezarımı açmışlar efendim. dudaklarım kıpırdayınca… nereden nereye?”
“diri diri gömeceklerdi. oradan dön ve yaşa!..
ben doğduğumda da, doktor iki parmağının arasına almış boynumu, öyle yıkamışlar. “yaşamaz bu çocuk” demişler. başıma gelmedik hastalık kalmadı çocukken…”
(…)
yaşıyorum… ruhumun şifasını, manâda yedikçe acıkan bir açlık yolunda arayarak… “işan” buyurdukları “onların” ölmeden önce ölme sırrına can koymuş ve gerçek hayatın bu soydan ölüm olduğuna inanmış olarak!..''
