Kendimi affediyorum. Çünkü günün sonunda vicdanımın beni rahat bırakmayacağı şeyler yapmadım. Özellikle de birine karşı kasti bir kötülükte de bulunmadım. Ama affetmekte zorlandığım çok tavır ve sayılı insan oldu. Genelde önemsemem ama affetmekte zorlandığım kişiler hayatımın her noktasına nüfus etmiş insanlardı. Bunları sindirebilmek, bilemiyorum.
Şu an 20li yaşlarımın ortasındayım ama eminim ki 60 yaşıma da gelsem bunlar aynı hisleri yaşatacak bana. Hala affedip affetmediğim konusunda kendimle tartışacağım. O insanların bazıları artık bu dünyada değil ama ben yaşadıkça maalesef zihnimde olmaya bana acı vermeye devam edecek.
Neyse artık yazmanında iyi gelmediği günlerdeyim. Bu kadarı yeter...
