genç bir ressam... ağır (melankoli) teşhisiyle yatıyor... son zamanlarda yalnız el resimleri yapmaya başlamış...
ağlayan, yalvaran, kıvranan, büzülen eller... sebebi var...
iki aylık bir çocuğu ölmüş... çocuk birdenbire hastalanıyor...
ilk defa baba olmanın alâka ve heyecanı içinde ressam, çocuğunu kurtarmak için ne yapacağını bilemiyor. "kan lâzım; siz verebilirsiniz!" diyorlar. veriyor.
bu arada dikkât ettiği şey, bebeğin küçücük elleri... hasta bebek ellerini o türlü oynatmaktadır ki, sanki müthiş bir hareket senfonisi bestelemekte...
baba çocuğunun başı ucunda günlerce bu ellere bakıp, kuruyor, kuruyor.
- yazık ettin, baba, hayatına yazık ettin! allahın sana verdiği memuriyeti yerine getiremedin! yazık, yazık!...
iki aylık çocuğun, en açık lisanla, ellerine yerleştirdiği dille söylediği bunlardır:
- ben ölüyorum, baba, sana küçük bir ihtar için dünyaya geldim ve gidiyorum.
sen yaşamaya, ama olmaya bak!...
nihayet küçücük eller hareketsiz... bebek ölmüştür.
