nba izleyenlerin hiç yabancı olmadığı basketbolcudur. maç beraberedir ya da takım bir-iki sayı geridedir, bu arkadaş, geride olan takımının son atağında topu alır eline ve son saniyede üçlüğü yollar potaya, basket olur maç kazanılır.
bütün sorumluluğu omuzlarına almış ve takımına maçı kazandırmıştır. bu yüzden kahraman olarak adledilir, adına methiyeler düzülür, spor programlarında sürekli ondan bahsedilir, arka arkaya televizyonlarda gösterilir, küçük basket severler onun formalarını alır, duvarlarına fotoğraflarını asar, ayakkabı firmaları onun adına ayakkabılar üretir.
üşenmedim araştırdım sözlüğümüzde de olaya bakış yukarda açıklandığı gibi.
şimdi eğri oturalım doğru konuşalım, ya da doğru oturup eğri mi konuşsak yoksa ayakta mı konuşsak? hiç birbirimizi kandırmayalım kardeşim, bahsi geçen bu kişi orospu çocuğudur hem de önde en önde gideni.
herifçi oğlu karşı takımın hayallerini çalmıştır, hemide tek bir atışla. kendinizi karşı takım yerine koyun, götünüzden ter akmış, mücadele etmişsiniz, savaşmışsınız bütün maç boyunca, son saniyelerde önde girmişsiniz. "hadi yine iyiyiz lan kazandık" derken kendi kendinize, herifin biri saliseler kala topu sokuyor potanıza ve bir anda değişiyor herşey sizin için. bu nasıl burukluktur, nasıl hayal kırıklığıdır, nasıl bir orospu çocukluğudur lan bu.
bu adama karşı olan sempati nedir arkadaşım anlamadım gitti. biz ki toplum olarak herzaman hayalleri yıkılan, ezilen, kaybedenin yanında olduk. yeri geldi, sadri alışık karşımızda "bu da mı ofsayt! bu da mı ofsayt!" diye bağırdığında hakim olduk "gol oğlum gol" dedik. yeri geldi küçük emrah olduk kaptık elimize bir sopa " vurmayın ulan" dedik cam çerçeve dağıttık ortalığı. yeri geldi cüneyt arkın olduk masum kızın hayallerini çalan nuri alçoyu eşşek sudan gelene kadar patakladık. peki neden karşı takımın hayellerini çalan bu basketbolcuyu göklere çıkarırız anlamadım gitti.
