sevgili sözlük..
nergis mevsimi gelmiş, hangi çiçekçinin önünden geçsem kokusu yayılıyor. bahar havasına gider türden sanki ama o da değil, hani hiçbir yere gitmez, yüze gitmez, tene gitmez, oturmaz. aynı öyle. bir yere oturamadım gitti, ayakta alsınlar beni; paramı ödedim. bu dünyadan değil gibi. tanrıdan çok uzak olduğum zamanlarıma sayıyorum; o beni bilir ben onu, o ayrı konu. uzun süredir olmadığım kadar huzursuzum bunu kolaylıkla itiraf edebilirim. saçma sapan şeylere canımı sıkarken hayatın ne denli zorlaşabildiğine tanık oldum son zamanlarda. "korku" nun ne kadar ciddi bir kavram olduğunun farkına varmış olmalıyım. aşktan çarpar, hırstan çarpar.. ama birini kaybetmek daha tuhaf, daha korkunç bir şey. hele ki ölüm söz konusuysa.. bir daha insanları mutlu göremeyeceğinin korkusu da gelince üstüne hiç çıkılmıyor işin içinden. oramda buramda kablolar, ben de anlamadım. ben bir adriana iki dedim kimse inanmadı. zorluyor alet edevat, ağırlık yaptı sanki. insan cidden hastalıklı hissediyor ne kadar iyi olsa da. ne pis şu hastalık psikolojisi.
efkarlandım sanırım.. doktor içme dedi ama ben içtim.
gel gir fanusa, durmadan bayrak değiştir, renk değiştir; kolay mı gör..
takıntılarımı koyamıyorum öte tarafa. yüzden sıfıra mı varsam, sıfırdan yüze mi bilemedim. kendime mi yaransam, kendimi mi zorlasam bilemedim.
biliyorum "çok" mutlu olmak zararlıdır her zaman bünyeye, ama huzur kalıcı değil zaten. bir süre sonra yerini başka şeylere bırakır, o sebepten korkmuyorum.
bazen çok kolay, bazen çok zor.
bazen gülüyorum, bazen ağlıyorum..
