hayata ilk atıldığın zamanlarda herkesten vefa bekliyorsun. bunun normali olduğunu düşünüyorsun.
zamanla öyle olmadığını bayağı idrak ediyorsun. eskiden vefasızlığa kızarken, sonrasında hee mee diyip geçiyorsun. yani aslında zaten öyle bir beklentin olmuyor artık.
beklentin olmayınca da kendini ''vefa bekleyecek'' duruma düşürmüyorsun. bu da kendi açısından bir güç timsali oluyor, hayat da devam ediyor.
yine de vefalı olmak iyidir. insanlık ölmemiş dedirtin ara sıra, ölmezsiniz.
