açıp baksak on kilo taşşağı vardır; ona atanan rolün dışına çıkabilen kadınlara tapıyorum. o kıza bu fikri sonrası kız arkadaşları neler demiştir, nasıl caydırmaya çalışmışlardır var ya. haftalarca süren bir dedikodu ağından bahsediyoruz. ne argümanlar, ne klişeler kurulup çürütülmüştür.
hanımefendi hiçbirini siklemeden almış yüzüğünü, "ha bu doğru adam" dediği kişiyi bulmuş, geçirmiş parmağına. bir kadın böyle bir kararı kolay vermez. o adamda vardır bir şeyler. ya çok düzgündür, iyidir, cömerttir, ya da o kadına daha önce hiç kimsenin hissettirmediği şeyleri hissettirmiştir.
kaybetme korkusunu lanetliyorlar artık; "giden gider" falan deyip düzeltilebilecek sorunları bile ilişkilerinin bitiş sebebi olarak kabullenebiliyorlar insanlar. tahammül, şefkat, merak, hasret, özen, hürriyet katiyen yok. görevler var yersen, kurallar var, şartlar var ve uyarsan bile yürümeyebilir ilişkin. her şey belirsiz. böyle kaygan bir ortamda doğru insanı bulmak acayip zor. bakmayın sırıttıklarına insanların. herbirimizin endişesi böylesi bir yalnızlık. korkuyoruz içten içe.
ben kadınlara gücü çok yakıştırıyorum. mertliği, tuttuğunu koparmayı, kararlılığı, şefkati, komikliği, anaçlığı, cesareti, onlara atanan rolün dışına çıkabilme umursamazlığını.
umarım artar böyleleri. sevdiğiniz adam, doğru kişi olduğuna emin olduğunuz adam bazen tek bir küçük hamleyle tetiklenebilir. erkekler düzenleri bozulmasın isterler. evlilikten de bu sebeple korkuyorlar. çekiniyorlar. bir kafese sokulacaklarını sanıyorlar. uzattıkça uzatıyorlar işi. kadın ne güzel, çat diye geçirdi yüzüğü adamın parmağına. umarım mutlu olurlar. müthiş bir hikaye başlangıcı. o kadın müthiş bir anne olur. bunu; "erkekliğimi incitti rol çaldı" demeyip kabul eden baba da müthiş bir baba olur. şimdiden mutlu çocuklar görüyorum.
özetle; doğru kişi, biraz cesaret ve bi yüzükle biz bekarların arasından çıkabilirsiniz hanımlar. ben daha benimkinin adını bilmiyorum aq.
