Çoğu zaman hatadan kurtaran eylemsizliktir susmak.
Ne zaman ki hararetle bir şeyler söylemek istiyoruz tam da o zaman susmalı.
Canımız çok yandığında, haksızlığa uğradığımızı hissettiğimizde oluyor bu durum genelde. Konuşma ihtiyacımızın en çok olduğu anlarda söylemlerimize illaki nefsani duygular karışıyor, kibir, övülme isteği, beğenilme, dedikodu, haklı çıkma derdi vs. Derdimiz anlaşılmak değil rahatlamak oluyor çoğu zaman. Biraz susup beklemek, duyguların, olayların demlenmesini bekledikten sonra hala söyleyeceklerimiz varsa kısaca söylemek mantıklı olan. Çünkü boşa sarfedeceğimiz her kelime üzerimize yorgunluk olarak çökecektir.
