Şiddete başvururak bir işçi devrimi yoluyla değil, demokratik yöntemlerle işçilerin haklarını almasını, yaşamlarının iyileştirilmesini savunan ideoloji. Özellikle kıta avrupasında yaygındır. Kapitalizmi toptan ortadan kaldırmayı değil, sosyal devlet, regülasyon ve benzeri yöntemlerle, kapitalizmin yarattığı zenginliğin daha eşit bir şekilde dağıtılmasını savunur. Yüksek vergileri ve yüksek devlet harcamalarını savunurlar.
Fakat özellikle Sovyetler birliğinin yıkılması, Avrupa'nın görece eşit hale gelmesi ve sendikaların eski gücünü kaybetmesi nedeniyle artık ekonomik politikalardan zira, dış politika, çevre, çokkültürlülük ve azınlık hakları konularında kendilerini diğer partilerden farklılaşmaya çalışmaktadırlar. Dış politikada daha korumacıdırlar, uluslararası işbirliğinden yanadırlar. Azınlık hakları konusunda daha duyarlıdırlar. Fakat, bu durumun istisnaları da vardır. Çokkültürlülüğün ise başlıca savunucusudurlar.
Seçmen tabanını ise genelde, mavi yakalı çalışanlar, azınlıklar, göçmenler oluşturur. Kırsal kesimlerde ve ortaüstü-zengin bölgelerde genelde başarılı olamazlar.
Sonuç itibariyle, Avrupalı siyasetçi ve düşünürler tarafından kendi sorunlarına yönelik olarak oluşturulan bir programa sahiptirler. Türkiye ve diğer bazı gerikalmış ülkelerde bu siyaseti uygulamayı düşünenler varsa da, bunar genellikle toplumun zengin ve kentli kısmıdır. Batıya gittiklerinde etkilenip, bu siyaseti uygulamaya çalışırlar. Fakat, kendi ülkelerindeki gerçeklerle çoğu zaman bu siyaset uyuşmaz. Bu nedenle, garip bir anamoli oluştururlar.
