ölmeyi başaramadım. yaşamayı da başaramadım. yıllar önceden beri tünediğim dalda durmaktayım hâlâ. yaşarken çürümek; görmeden, bilmeden, yaşamadan eskimek... insana pişmanlık veriyor. işin kötüsü de her an yeni bir pişmanlıkla kamburlaşırken, yine de hareket edecek gücü bulamıyorum. kime ve neden sesimi duyurmaya çalıştığımı bilmiyorum. yaşamayı hala kabullenemedim. benim için hala anormalliğini koruyor istemesem de. simülasyon hatası olarak hapsolmuş gibiyim. ya yaşamayı ya da ölmeyi öğrenmem gerekiyor artık. sevgiler.
