Ne ideali? Normalde eş bile olmamam lazım. Bipolarım ben. Annem bana "keşke seni daha önce doktora götürseymişim" diyerek pişmanlığını dile getirmişti. Senelerce depresyondaydım oysa. Ilgilenmediler. Aileler çocuklarının hasta olduğunu kabullenemiyor.
Kimse dört dörtlük değil. Kendimi mükemmel bulsam her şeyi sümen altı eder Yalan yanlış şeyler yazardım. Yalnızca şu son depresyonda şunu düşünüyorum olan yalnızca bana oluyor. Çırpınıyorum ve helak oluyorum. Bu kadar çırpınmak iyi değil gibi.
En son hasta olduğum da eşim bana "seninle oğlum bir misiniz?" Dedi mesela. Ve ben bunu çok içerledim. Sırf bana bunu söylediği için ısrarlarına rağmen hastaneye gitmedim; sabah işitme kaybı başladı. Doktor: " zamanında gelseydin keşke" dedi.
Bipoların kuklasıyken çeşitli sağlıklı sorunları yaşıyorum ve yalnızım. intihar riskim olmasına rağmen eşim hep dengesiz davranıyor. Ailemin benimle ilgilenecek vakti yok. Uzaktalar ve de. Beni hayatta tutan tek varlık oğlum.
