yaşa göre içeriği değişiyor. çocukken bir an önce büyüme kaygısı taşıyoruz içimizde. orta okul/lisede sınavları geçme kaygısı. üniversitede eş/iş bulma kaygısı. iş bulduktan sonra yükselme, eş bulduktan sonra mutlu olma kaygısı. sonra evlat sahibi olma kaygısı. evladın olunca onu sağlıklı ve mutlu bir şekilde büyütme kaygısı. zaten çocuklara odaklanınca bir süreliğine de olsa kendini unutuyor insan. sonra kendine gelince bir bakmışsın yaşlanıyorsun. yaşlılık kaygısı başlıyor. hastalık kaygısı, hasta olur muyum, tansiyon/şeker çıkar mı kaygısı... geleceğe yönelik bu kaygılar insanın içini kemiriyor. zannedersem bir 50-60 yaşından sonra ölüm kaygısı baş gösterecek. hafiften esintisi gelmeye başladı. yaa bizde de var ölüm kaygısı demeyin, gençler için ölüm kaygısı ciddiye bile alınmayacak komik bir mesele. yani geçmişimi düşününce tam bu kafada olduğumu görüyorum. oysa bu yaşlardan sonra ölümün ayak sesleri duyulmaya başlıyor. açtığı kapı gıcırtısı içinizi ürpertiyor, arada bir selam verip sinsice gülümsüyor.
