her şey daha ne kadar kötüye gidebilir diye düşünürken, her bölümde bu konuyu bir üst seviyeye taşımayı başarıyorlar. tabu olarak atfedilen, çoğu zaman konuşmaktan kaçınılan konuların üstüne oldukça cesur bir şekilde giden bir dizi euphoria: ensest, uyuşturucu bağımlılığı, pedofili... tüm bu başlıkları ise z kuşağının üyesi olan birkaç liseli genç üzerinden takip ediyoruz. sekmez bir şekilde hepsinin hayatında ciddi sorun(lar) mevcut. dizide sorunsuz bir hayat yaşayan 1 (bir) allah'ın kulu bile yok. bu sebepten dolayı, netflix veya diğer yapım şirketlerine nazaran pollyannacılık oynamak yerine daha realistik bir bakış açısıyla yaklaşıyor dizi. bizi ne tamamen bulutların üstünde gezdiriyor, ne de cehennemin dibinde saatlerce yakıyor. hayat gibi, bazen mutlu - çoğu zaman ise mutsuz.
euphoria'nın özellikle 35-40 yaşının üstündeki insanlar tarafından hakkının verilmediğini düşünüyorum. çünkü yaşanılan sorunlar ile empati kurmaları, 20 yaşındaki bir insana nazaran çok daha zor. rue'nun veya jules'un yaşadığı problemler, o yaş kitlesi için bir anlam ifade etmeyebiliyor. tabii aslında bu konu tüm içerikler tekelinde genişletilebilir. tükettiğimiz nesne veya objeyle ne kadar çok empati kurabiliyorsak, onun yaşatabileceği duygular ne kadar çok içimizde varsa; o nesne veya obje o ölçüde bize anlamlı geliyor ve dolaylı olarak da beğeniyoruz. euphoria da benim için benzer bir anlama sahip. dizinin her sahnesinde karakterler ile o kadar yakın bağ kurabiliyorum, onları o kadar iyi anlayabiliyorum ki; diziyi izlemekle kalmıyor, sanki içinde yaşıyormuşum gibi hissediyorum.
ki görsel kalitesine henüz gelmedim bile. tek kelimeyle mükemmel bir iş. kullanılan müzikler de hakeza öyle. bir seyirci olarak diziyi izlerken, bu dizinin üstüne ne kadar çok düşünüldüğünü fark edebiliyorum. ve bu da diziyi izlerken iyi hissettiriyor.
pek spoiler vermek istemem ancak şüphesiz ki son 10 senenin en iyi dizileri arasında euphoria. umarım aynı çizgisini korur ve zirvede son bulur. izleyin, izlettirin.
