Eylemsel gerçekliği düşünmekten geçer. Bi insan neden yazar, bi insan yazdıklarıyla bir şeyleri değiştirebilir mi? Taslak olarak büyük ölçekli olarak mercek altına alırsak "yazmak bir gereksinim midir?" diye sorulabilir mesela. Ama kime, beyaz sayfalara mı? Bilinçaltına mı? Yoksa bu parmakların ve beynin arasındaki, ruhunu kandıran kaçamaklı bi oyun mu? Sanıyorum bu her şeye hükmeden beynin, hükmü altında tuttuğu parmaklar tarafından kendisinin rahatlatılması eylemi. Beyin düşünüyor, parmaklar yazıyor. Hangi çıkarım veya etkileşim bu kadar sessiz olarak bir şeyleri oluruna bırakabilmiş ki?
Hayal etmeyi düşünelim mesela. Hayal neydi ki? Mutlu olmak için mi hayal kurardık, düş bahçelerinde dolaşma amacımız tamamen mutluluk muydu? Peki hayal kelimesi pozitif bir anlam mı yüklü? Kafamızın içine çöreklenmiş birkaç gramlık et ve kas yığınının nasıl bir idamesidir bu? Tamamen bir mastürbasyon gibi görünebilir fakat, atılacak adımların gücünü bu soyut gerçeklikler verir. "Yazıyorum, öyleyse varım." çıkarımı da yapılabilir pek tabi. Beni, ben olarak kabul edebilecek yegane boşluk sayfanın genişliğidir belki de denilebilir. Hani "konuşsam yer yerinden oynar da, imzasız bir yazının etkisini kim üzerine alır, omuzlarıma ne gibi bir yük biner?" düşüncesinin kaçışı da olabilir.
Asla hüner değil, kişinin kalemle kavrulup, sayfalara servis edilmesidir. kısacası kimsenin umurunda olmayan * bi ruh boşalmasıdır. herkesin ihtiyaç duyduğu Oksijen ve su gibi bir şeydir yazmak.
