1. Sınıfa yeni başlamıştım. Sınıfça herkes pikniğe gidiyordu. Ben bizimkilere dememiştim nasılsa gidemem diye. Durumumuz kötü diye de değil. Başka ailevi sorunlardan dolayı neyse sabahın köründe birden uyandırılıp, üstüm başım giydirilip, elime kek poğaça tabağı verilip kucağa alınarak servise bindirildim. Ne oldu ne bitti anlamadım. Öyle bir donukluk geldi ki ormana varınca jetonum düştü. Hayır öyle alık bir çocuk da değildim. Önceden parasını verip, kendi kafasına göre iş yapmışlar. Bana da kimse bir şey dememiş. O arabaya binene kadar üzülmüştüm be gidemiyorum diye. işte gerçekten aile evi kader ya. Şu yaşa geldim neye nasıl tepki vereceğimi bilmiyorum bu puştlar yüzünden.
