Dün (9 Kasım) ne kadar yalnız olduğumu anladım. Köpeğimin birinci ölüm yıl dönümüydü. Böyle arada duygulanıp instada paylaşmıştım acılar paylaşıldıkça azalır ya hani. Yakın arkadaşım dediğim kişilerden biri bile aramadı bilmelerine rağmen... Sürekli ağlıyordum ama sonunda yine kendimi ben sakinleştirmek zorunda kaldım. Her neyse insan üzülüyor işte... Huzurla uyu oğlum.. 8 yaşındayken sokaktan sahiplenmistim seni, 5 yıl katabildim ömrüne. Geç buldum, erken kaybettim. Beni hiç unutma olur mu?
