Ayfer tunç'un son okuduğum romanı. Aynı zamanda üçlemesinin de son kitabı.
Öncelikle sözlerime, boyun devrilsin Osman, kamyon altında kalasın diye başlamak istiyorum. Kaldı. *
Bu Osman karakterinde benim bir erkekte nefret ettiğim ne varsa vücut bulmuş gibi. Bu yüzden muhtemelen kitap elimde 2 ay süründü. Öyle böyle bitirdim. üçlemenin diğer kitaplarından kinlendiğim şu osman'a azıcık da olsa merhamet duyar, biraz da olsa acır mıyım dedim ama sinirlerim iyice tepeme çıktı. Resmen kitabı halk tv izleyip akp'ye küfreden annem gibi okudum. söylene söylene...
bu gereksiz empatikliği aşmam lazım, benim de bug'ım bu. üzerinde çalışmam gerekiyor. bunu bir kez daha gördüm. Osman sanki bana etti ettiklerini, benim hayatıma zararı ziyanı dokunanlar osman'da birleşti sanki. hatta babam biraz osmandı, hayatıma zamanına girenler bayağı osmandı...
neyse, sözün özü: ben şebnemciyim. net.
