okuldaki sıkı memleket meseleleri ve karı kız muhabbetinden sonra evin yolunu tuttum.
canım çiğ köfte cekiyordu ama o saatte bizim urfalı dayı coktan evinde taşaklarını kaşıyor halde televizyon izliyor olacagını biliyordum. hava soguktu, parkta zayıf hafif, kambur, kendinden büyük kösele giymiş, saçları dökülmüş, kirli sakallı esrarkeşlerin yanından geçerken götüm üçbuçuk atmadı degil. cok var bizim durakta. bitane midye yedim çiğ köfte yerine kendime geldim agzımın ekşi tadını aldı.
baktım dolmuş sırasına saydım acaba kaçıncı kişiyim diye. ben onikinciydim. sonra bir baktım karşıdan bizim eski manita geliyor. arkamda biri var o tam ondördüncü. malum gerisi ayakta dikilecek sap gibi.
neyse dolmuş geldi. bindi millet teker teker, en ön bize kaldı tabiki.olayı anlayan bizim hatun ''pööfff'' diye bir ses cıkardı ki dedim kesin bizi dövecek.
muavincilik oynamaya başladık, ben cam kenarında, eski manita yanımda.
ben: b
eski manita: em
şoför: ş
yolcular: y
em: şurdan 1 kişi
ş: bir kişi mi?
em: evet 1 kişi(!)
em: bu kaç kişiydi hanım efendi?
y : 2 kişiydi kızım ( ses arkalardan geliyor,yüksek bir ses)
ş: kaç kişiymiş bu ?
em: 2 kişi dediya (!)
ş: kaç kişi
b : 2 kişi abicim 2 kişi (içinden piç piç gülerek)
em: şurası 4 tam, şurasıda 5 tamammış, şu 1oo tlden 1 tane..
ş : çüşş bu ne ya? bozuk yok mu kardeşim? (dikiz aynadan bizim em ye bakarak)
b: muhahaha
em: bana ne kızıyosun ya ben mi verdim?
ş: kim verdiyse verdi kardeşim lafım isteyerek verene de istemeden verene de
b: hahahahha
y: hahahah
em: ?! (mor da bir renktir)
...
daha sonra kulaklığını taktı bizimkisi, yolculuk bitene kadar ne kadar nirvana şarkısı varsa dinledi, dinletti sağolsun..
indikten sonra arkasına bakmadan hızlı hızlı eve dogru yol aldı..
yavaş gitse kovalayacaktım *
