doktorun odasından çıkılır, çöküp kalınır en yakın sandalyeye elinde filmler tahlil sonuçlarıyla, gözlerin kitlenir kalır yerdeki karolara. onca kalabalığın gürültünün içerisinde cehennemi yalnızlığı yaşarsın. biraz olsun güç bulduğunda dizlerinde kalkar yürümeye başlarsın o koridorda, yürüdükçe bitmez sonu gelmez, duyduğun tek ses kendi ayak seslerin olur sadece, sonun başlangıcına yürürsün adım adım ama yediremezsin kendine, kabul edemezsin bir türlü. tam kapıdan çıkarken telefonun çalar, boğazın düğüm düğüm "yokmuş birşey" der geçiştirirsin. genede bir umut mücadele başlar, savaşmadığın cephe kalmaz ordan oraya koşturup durursun, yorgunluk nedir bilmezsin, nefes nefese her gözde bir umut beklersin, dudaklarında bir söz...hergün biraz daha büyürsün, büyürsün de küçücük nokta kadar kalır dünya içinde...
