Kendime inanmadığım zamanlarda sana inanırdım. Bir yalana tutunur gibi tutundum, bir günaha sarılır gibi sarıldım. Hislerim doğru gibi gelirdi, evim sanırdım seni. Ailem...
Unuttum sanıyorum ta ki sana rastlayana kadar.
Mümkün mü ki unutmak. Üzerini örtüp yok sayıyormuşum meğer...
Bitmez mi bu çile, daha ne kadar ağlayacağım ardından göz yaşım tükenene kadar mı?
Ne zaman unutacağım seni?
Sen gittin enkazın kaldı, sen gittin içim yandı. Sen gittin içim yarım kaldı.
Canım acıyor
