Kendi evimde huzurum yok. Çoğu zaman olmadı ama sanki son birkaç yıldır burası benim evim değil de babamın misafir ettiği biri gibiyim.
Ne kimseyi davet edebilirim, ne cat kapı gelene bir şey ikram edebilirim rahatça. Gözü hep üzerimde. Bir şey fazla versem ikramda, hemen kızar, bana sorulmadan kimse gelmeyecek bu eve diye esip gürler. Duşa bile o yokken girerim hep ki çok su boşa götürdün demesin diye.
Annemle bile gizli sohbet ederiz. Onu dinlemeye çalışır bir şekilde.
Ne bileyim bir gün kendi evimde rahatça hareket edebilme hayalim var ama çok da uzak geliyor o düşünce bir yandan.
Maddi durum malum kendi evime çıkamam. Çıksam da o salmaz. Annemi da onun ellerine bırakamam. Evlenmek şuan mümkün değil zaten. Aday adayı bile hiç olmadı.
Bazen de kendime bakıyorum kadın gibi de görmüyorum kendimi. Kimsenin begenmemesini haklı buluyorum.
