sözleriyle bir kez daha şebnem ferah'a tapma nedenimdir.
...
bu garip bir veda olacak çünkü aslında hep içimdesin
ne kadar uzağa gitsem de gittiğim her yerde benimlesin
söylenecek söz yok, gidiyorum ben,hoşçakal!
şarkının ilk dizeleri ve şu yukarıda yazdıklarım, ne kadar yoğun da olsa duygular, hepsinin sonu aynı, sadece bir hoşçakal demeyi gerektiriyor hepsi o kadar işte diye düşündürtüyor bana.ümitsizce yazılmış diziler sanki, son derece depresif derken,şunları haykırıyor minik dev kadın:
biraz su, biraz yeşillik her yer benim evimdir.
taşırım dünyayı sırtımda, her dil benim dilimdir.
az önceki umutsuz dizeler gitmiş yerine,her şeye yeniden başlayabilirim,evet ben aslında güçlüyüm,ayaktayım,senle ya da sensiz de dönüyor,dönecek dünyam,hayat devam edecek vb. klişelerden (klişe belki ama gerçek) oluşan,her şeye rağmen ümit taşıyan insan modeli portresi çizmekte minik dev kadın.
işte şebnem şarkılarını bu yüzden seviyorum. bu kadar hayata dair, gerçek,içten şeyler yazabilmesi,söylerken de hissettirebilmesi muhteşem bir şey.
