bir kaçıştır intihar etmek. kişinin kendi isteği ile kendi yaşamına son vermesidir.
bana göre yenilmektir, kaybetmektir. ben de zaman zaman intihar etmeyi düşündüm. planladım da diyebilirim. sevdiklerimi incitmeden olması için yollar aradım. En güvendiğim trafik kazası yapmaktı, sessizce çekip gitmektir. Önce arabayı kasko yaptırdım, sonra arabaya yazılım yaptırdım. bilgisayarımı formatladım. telefonumu sıfırladım. okuduğum kitapları dağıttım. herşey tamam gibiydi. kızım ve oğlumla vedalaşmayacaktım onlar hep gelecekmişim gibi beklesinler istiyordum.
kararımı etkileyen tek şey kızım Aslı'nın bu boktan hayatta bensiz kalacağı düşüncesi idi. Onuda çözdüm gibiydi. Kardeşim can yoldaşım Soner'e emanet etmiştim. Şaşırmıştı hayırdır abi nereye gidiyorsun demişti. Daha yapacak çok işimiz var demişti. Evet çok işimiz vardı. ama ben kararlıydım. otoyolda bulunan beton dubalara çarpacaktım. başka arabadaki insanlara zarar vermemek için en iyi yol buydu. yeterinde hızlı çarparsam sonuç ölüm olurdu.
706 gün çocuklarımı göstermiyordu bu hukuk sistemi bana. masumdum ancak anlatamıyordum.
Otoyola çıktım sport modda basabildiğim kadar bastım gaz pedalına. yapamadım. bir baktım ki eşimin oğlumun kızımın yaşadığı apartmanın önündeyim. balkonda çocuklarımın kıyafetleri asılıydı. salonun ve mutfağın lambaları yanıyordu. o anda aklıma onlarıda öldürüp yok etmek geldi. koltuğumun altındaki tabancamı aldım. normalde 3 mermi olur hep. ya ıskalarsam diye düşündüm. sonra saçının telini sakladığım kızıma nasıl yaparım dedim. oğluma nasıl yaparım bunları dedim. tabancayı alnıma dayadım tetiğe basamadım. ses çıkacaktı ve eşim balkonda bakacak arabayı tanıyacaktı. ve tahmin edecekti. anıl ve aslı duyacaktı. işte orası dönüm noktasıydı hayatımın.
kendine gel dedim akif kendine gel... işte orda bütün ciddiyetim kayboldu, gözlerim doldu burnum sızladı. ağladım. ve yemin ettim. ben kazanacağım ben başaracağım diye.
Şimdi tam iki yıl geçti bu olayların üzerinden. ve dim dik ayaktayım. anıl aslı ve o. sizi asla yalnız kimsesiz bırakmayacağım.
