tüketimin egemenliğinde paranın elde edebileceği kadardır her şeyin değeri. sahip olunan metalar karşılığında vazgeçilen değerler kadar insan olunur. sözümona en baş köşeye konulan dini de hümanizmi de meta haline dönüştürür. mekanizması çok basittir. tek tek bireylerin ötekinden daha iyi yaşaması üzerine kurularak insanın doğal özelliği böyledir diye yutturulur reklam imajlar yoluyla. bencillikle, diğerinden daha çok kazanarak, daha iyi yaşamak üzerine kurgulu düzen her dakiaka açlıktan son nefesini veren bebelerin de müsabbibi imiş kime ne. pazar ayininde onlar için günah çıkarırsın ya da günde beş vakit onlara dua ile ruhen arınıp kurtulursun bu rahatsızlıktan. kısacası kapitalizmin sahip olmak felsefesi ile liberalizmin önce ben mantalitesine dayalı yaşadığımız kurmaca hayatlardır. kimsenin kimseyi eleştirme hakkının olmadığı kölesi olduğumuz düzendir. dinimiz güç, imanımız daha çok sahip olmak, ibadetimiz tüketmek, tanrımız paradır.
